Σάββατο 21 Ιουλίου 2007

Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας

Ιστορικοί θεωρούνται δύο λόγοι που ο Ξενοφών Ζολώτας είχε εκφωνήσει ως διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος και διαχειριστής του ελληνικού Δημοσίου Χρέους, στην Ουάσιγκτον, στις 26 Σεπτεμβρίου 1957 και στις 2 Οκτωβρίου 1959, η γλώσσα των οποίων ήταν η αγγλική, αλλά, με την αφαίρεση λίγων συνδέσμων, άρθρων και προθέσεων, όλες οι χρησιμοποιούμενες λέξεις ήταν ελληνικές.

Ακολουθεί ο λόγος της 26/9/1957:

“Kyrie,

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Ecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms, methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.

With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and synthesized.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is characteristic of our epoch. But, to my thesis, we have the dynamism to program therapeutic practices as a prophylaxis from chaos and catastrophe.

In parallel, a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.

I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to you Kyrie, to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Amphictyony and the gastronomic symposia.''

Mr Xenophon Zolotas”


Και ο λόγος του 1959:

“Kyrie,

It is Zeus' anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonise between the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.

It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, energize it through their tactics and practices.

Our policies have to be based more on economic and less on political criteria.

Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been antieconomic.

In an epoch characterised by monopolies, oligopolies, menopsonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia which is endemic among academic economists.

Numismatic symmetry should not antagonize economic acme.

A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic.

Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically.

These scopes are more practical now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic.

The history of our didymous organisations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economics. The genesis of the programmed organisations will dynamize these policies. I sympathise, therefore, with the aposties and the hierarchy of our organisations in their zeal to programme orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them.

I apologize for having tyrannized you with my hellenic phraseology.

In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochthons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers.''


Mr Xenophon Zolotas


Νομίζω ότι η ιστορική αξία αυτών των δύο λόγων που είχε εκφωνήσει ο κ. Ξενοφών Ζολώτας είναι ικάνη να μας θυμίσει το πόσο μεγάλη είναι η Ελληνική γλώσσα και γιατί πρέπει να την κρατήσουμε ζωντανή.

Κυριακή 15 Ιουλίου 2007

Δεν μπορώ ή δεν θέλω ;

Αρκετές φορές στην ζωή μας έχουμε πει "δεν μπορώ" όμως είναι αυτό που πραγματικά συμβαίνει ή μήπως απλά δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε;

Δεν μπορώ να ζωγραφίσω έλεγα ... δεν καταφέρνω να κάνω μία ίσια γραμμή φώναζα, όμως δεν δοκίμασα ποτέ να κάνω ένα σκίτσο, μα όταν το προσπάθησα τα κατάφερα και ακόμα περισσότερο το έκανα καλύτερο κάθε φορά που ξαναπροσπαθούσα!

Πολλές φορές αυτά για τα οποία είπαμε δεν μπορώ, απαιτούν θυσίες κόπο και χρόνο που δεν διαθέτουμε για να τα πετύχουμε.
Όταν όμως διαθέσουμε τον απαραίτητο χρόνο και προσπαθήσουμε μπορούμε να πετύχουμε αυτό για το οποίο είπαμε δεν μπορώ.

Όνειρα μένουν για μια ζωή απραγματοποίητες επιθυμίες, πρότυπα που θέτουμε στην ζωή μας τα βλέπουμε μόνο από απόσταση γιατί ενώ ξέρουμε την προσπάθεια που χρειάζεται για να τους μοιάσουμε δεν την κάναμε ποτέ.

Το πιο σημαντικό όμως είναι να προσπαθήσουμε για τον εαυτό μας και για να κανέναν άλλο. Έτσι μόνο θα αισθανθούμε πιο ολοκληρωμένοι σαν άνθρωποι και δεν θα μετανιώνουμε για πράγματα που δεν κάναμε στα χρόνια που πέρασαν.

Μπορούμε να καταφέρουμε όλα αυτά τα οποία δεν μπορούσαμε ή απλά δεν θέλαμε να προσπαθήσουμε να τα πραγματοποιήσουμε.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2007

Που πήγαν οι άνθρωποι;

Μετά από πολλές μέρες ζέστης και κατά συνέπεια βαρεμάρας, αποφασίζω να βγω από το σπίτι για να αντικρίσω το άγχος του να ζεις στην τρέλα της πόλης.
Διασχίζοντας δρόμους ζωντανούς συναντάς φιγούρες καθημερινές βγαλμένες από ένα παραμύθι.

Κορίτσια φασαριόζικα τραγουδώντας δυνατά αυτό που αισθάνονται, δίνουν την ευκαιρία σε όλους εμάς που τις κοιτάμε περίεργα λες και ήρθανε από άλλο πλανήτη να δούμε το τσιμέντο, με ένα χρώμα διαφορετικό από το γκρι.

Ανθρώπους σκυθρωπούς να ψάχνουν να βρουν γιατί δεν τους πήγε η μέρα και τόσο καλά.

Πρόσωπα ξένα να παίζουν με την κόρη τους στην μοναδική ίσως παιδική χαρά της πόλης που διατηρείται σε μία περίπου καλή κατάσταση. Η μητέρα παρακολουθεί από έξω με αντικρουόμενα συναισθήματα, Από την μία χαρούμενη γιατί η κόρη της χαμογελά, ενώ από την άλλη δείχνει να ανησυχεί για την ασφάλεια της καθώς η κούνια στην οποία κάθετε δεν μοιάζει και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.

Ένας ακόμα οδηγός προσπαθεί να παρκάρει μα δεν μπορεί, δεν χωράει ίσως θα ήτανε καλύτερα να το άφηνε λίγα μέτρα πιο κάτω όμως δεν μπορεί, ε και τι έγινε που θα περισσεύει λίγο στον δρόμο; Να προσέχουνε να μην μου το τρακάρουνε δείχνει να σκέφτεται.

Διασχίζοντας τον δρόμο αισθάνομαι ότι πλέον οι πεζοί δεν έχουν δικαιώματα, οι τουρίστες κοιτούν απορημένοι τα αυτοκίνητα να μαυρίζουν τις άσπρες γραμμές τις διάβασης και να σκέφτονται “μήπως εδώ στην χώρα του ήλιου, το πράσινο ανθρωπάκι που ανάβει πάνω σε αυτό το φανάρι σημαίνει περίμενε πεζέ” ;

Φτάνοντας στον προορισμό μου και ενώ περιμένω στην ουρά για να πληρώσω ένα ακόμα λογαριασμό του κινητού ακούω την υπάλληλο να λέει στην πελάτισσα ότι ο επόμενος λογαριασμός που έχει εκδοθεί είναι και αυτός φουσκωμένος.
Η μάνα, του παιδιού που κοιτάζει αδιάφορα τα κινητά στα ράφια του καταστήματος, ρωτάει την υπάλληλο αν μπορεί να αλλάξει την σύνδεση του γιου της σε κάρτα, απαντώντας θετικά η υπάλληλος δείχνει να κατανοεί την απελπισμένη μάνα που έχει πλέον βγάλει άδεια τα χέρια της από το πορτοφόλι της.

Έρχεται επιτέλους η σειρά μου και ακουμπώντας τον λογαριασμό πάνω στον γραφείο συνειδητοποιώ ότι δεν πρέπει να έχω καμία τύψη για το ύψος του λογαριασμού ο οποίος κυμαίνεται σε λογικά πλαίσια και πληρώνεται από τα δουλεμένα μου χρήματα. Ευχαριστώντας την υπάλληλο που με εξυπηρέτησε αποχωρώ χαζεύοντας το επόμενο κινητό μου.

Κοιτώντας τις βιτρίνες των καταστημάτων τεχνολογίας και χαζεύοντας τον κόσμο που περπατάει στο πεζοδρόμιο επιστρέφω στο σημείο που είχα παρκάρει, μπαίνω στον αυτοκίνητο και ξεκινώ για τον δρόμο της επιστροφής.

Διασχίζονται με αργούς ρυθμούς από την κίνηση και την αδιαφορία για τους βασικούς κανόνες του κοκ από όλους αυτούς που πήρανε το δίπλωμα με το “λάδι” τους, τους δρόμους της όμορφης πόλης μας όλα δείχνουν τόσο μαύρα όσο η αδιαφορία όλων μας για τους γύρω μας. Μα δεν μπορεί, που πήγαν οι άνθρωποι ;

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007

Τα blogs

Πριν από πολλά πολλά χρόνια η ιδέα της καταγραφής των σκέψεων που όλοι κάνουμε λίγο πριν κοιμηθούμε έγινε από ανοργάνωτη και μπερδεμένη, καταγεγραμμένη και με χρονολογική σειρά σε ένα φύλλο χαρτί.

Αρκετά χρόνια αργότερα η νέα εποχή της τεχνολογίας έκανε πράξη την μεταφορά αυτής της ιδέας στην οθόνη ενός υπολογιστή. Σε έναν κόσμο που ο καθένας από εμάς εξωτερικεύει της σκέψεις του, τα συναισθήματα του, την φαντασία του και τις ιδέες του. Η δυνατότητα να διαβάζουν χιλιάδες άνθρωποι από ολόκληρο των πλανήτη αυτά που εμείς σκεφτόμαστε γοητεύει και μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο προσεκτικά και με περισσότερες λεπτομέρειες την κάθε στιγμή της ζώη μας.

Η καθημερινότητα μας έκανε να ξεχάσουμε πόσο ανάγκη έχουμε τον διπλανό μας στο να συζητήσουμε και να ανταλλάξουμε απόψεις να του μεταφέρουμε τον προσωπικό συλλογισμό μας, για το κάθε τι που μας απασχολεί.

Στο πέρασμα των χρόνων η διαπροσωπική επαφή δυστυχώς έχει αρχίσει να φθείρετε. Ευτυχώς ο πολιτισμός του ανθρώπου δεν μας άφησε να σβήσουμε τελείως από την μνήμη μας την λέξη επικοινωνία. Καταφέραμε να συνδυάσουμε της νέες τεχνολογίες με όλα αυτά που παραλείπαμε καθημερινά όλο και περισσότερο.

Τα blogs μας φέρανε ποιο κοντά και η ραγδαία εξάπλωση τους είναι πλέον με ρυθμούς των 4.2 blogs ανά 3 δευτερόλεπτα. Keep blogging!

* Ό όρος blog είναι η σύντμηση του όρου WeBlog.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2007

Βαριέμαι !



Πάει ένας ξένος σε ένα χωριό του Μεξικού και ψάχνει το δημαρχείο. Μέσα στο λιοπύρι βλέπει έναν Μεξικάνο πάνω σε μια αιώρα και τον ρωτάει. "Δείχνε και θα σου λέω", του απαντάει ο Μεξικάνος.

Ακριβώς έτσι αισθάνομαι σήμερα.

Most popular posts (all time)