Από εκείνα τα πρωινά που θέλεις να κάτσεις λίγο ακόμα στο κρεβάτι.

Χτυπάει το ξυπνητήρι, ανοίγεις τα μάτια και το πρώτο πράγμα που ακούς είναι ο ήχος της βροχής που πέφτει στη γη και τις ρόδες των αυτοκινήτων που σέρνονται πάνω στο βρεγμένο οδόστρωμα. Ο αέρας είναι τόσο δυνατός που κάνει τα πάντα να χορεύουν στο πέρασμα του, δίνοντας τη δική του δυναμική σε αυτό το χειμωνιάτικο πρωινό. Είναι από τα πρωινά που θέλεις να κάτσεις λίγο ακόμα και λίγο ακόμα στο κρεβάτι, από τα πρωινά εκείνα που θέλεις να χουζουρέψεις και να απολαύσεις τον ελληνικό καφέ ακούγοντας την βροχή. Σηκώνεσαι και ανοίγεις το παράθυρο, βλέπεις τον ουρανό σκοτεινό και διαπιστώνεις ότι πουθενά δεν υπάρχει ίχνος από τον ήλιο της προηγούμενης μέρας, όμως η ελπίδα δεν έχει χαθεί, ακούς τα πουλιά να κελαηδούν έναν περίεργο σκοπό, που δεν ταιριάζει στην μέρα. Σκέφτεσαι ότι η άνοιξη θα έρθει ξανά και μια μέρα που εσύ μπορείς να την κάνεις όμορφη είναι μπροστά σου.

Καλημέρα.