Μετά από πολλές μέρες ζέστης και κατά συνέπεια βαρεμάρας, αποφασίζω να βγω από το σπίτι για να αντικρίσω το άγχος του να ζεις στην τρέλα της πόλης.
Διασχίζοντας δρόμους ζωντανούς συναντάς φιγούρες καθημερινές βγαλμένες από ένα παραμύθι.
Κορίτσια φασαριόζικα τραγουδώντας δυνατά αυτό που αισθάνονται, δίνουν την ευκαιρία σε όλους εμάς που τις κοιτάμε περίεργα λες και ήρθανε από άλλο πλανήτη να δούμε το τσιμέντο, με ένα χρώμα διαφορετικό από το γκρι.
Ανθρώπους σκυθρωπούς να ψάχνουν να βρουν γιατί δεν τους πήγε η μέρα και τόσο καλά.
Πρόσωπα ξένα να παίζουν με την κόρη τους στην μοναδική ίσως παιδική χαρά της πόλης που διατηρείται σε μία περίπου καλή κατάσταση. Η μητέρα παρακολουθεί από έξω με αντικρουόμενα συναισθήματα, Από την μία χαρούμενη γιατί η κόρη της χαμογελά, ενώ από την άλλη δείχνει να ανησυχεί για την ασφάλεια της καθώς η κούνια στην οποία κάθετε δεν μοιάζει και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Ένας ακόμα οδηγός προσπαθεί να παρκάρει μα δεν μπορεί, δεν χωράει ίσως θα ήτανε καλύτερα να το άφηνε λίγα μέτρα πιο κάτω όμως δεν μπορεί, ε και τι έγινε που θα περισσεύει λίγο στον δρόμο; Να προσέχουνε να μην μου το τρακάρουνε δείχνει να σκέφτεται.
Διασχίζοντας τον δρόμο αισθάνομαι ότι πλέον οι πεζοί δεν έχουν δικαιώματα, οι τουρίστες κοιτούν απορημένοι τα αυτοκίνητα να μαυρίζουν τις άσπρες γραμμές τις διάβασης και να σκέφτονται “μήπως εδώ στην χώρα του ήλιου, το πράσινο ανθρωπάκι που ανάβει πάνω σε αυτό το φανάρι σημαίνει περίμενε πεζέ” ;
Φτάνοντας στον προορισμό μου και ενώ περιμένω στην ουρά για να πληρώσω ένα ακόμα λογαριασμό του κινητού ακούω την υπάλληλο να λέει στην πελάτισσα ότι ο επόμενος λογαριασμός που έχει εκδοθεί είναι και αυτός φουσκωμένος.
Η μάνα, του παιδιού που κοιτάζει αδιάφορα τα κινητά στα ράφια του καταστήματος, ρωτάει την υπάλληλο αν μπορεί να αλλάξει την σύνδεση του γιου της σε κάρτα, απαντώντας θετικά η υπάλληλος δείχνει να κατανοεί την απελπισμένη μάνα που έχει πλέον βγάλει άδεια τα χέρια της από το πορτοφόλι της.
Έρχεται επιτέλους η σειρά μου και ακουμπώντας τον λογαριασμό πάνω στον γραφείο συνειδητοποιώ ότι δεν πρέπει να έχω καμία τύψη για το ύψος του λογαριασμού ο οποίος κυμαίνεται σε λογικά πλαίσια και πληρώνεται από τα δουλεμένα μου χρήματα. Ευχαριστώντας την υπάλληλο που με εξυπηρέτησε αποχωρώ χαζεύοντας το επόμενο κινητό μου.
Κοιτώντας τις βιτρίνες των καταστημάτων τεχνολογίας και χαζεύοντας τον κόσμο που περπατάει στο πεζοδρόμιο επιστρέφω στο σημείο που είχα παρκάρει, μπαίνω στον αυτοκίνητο και ξεκινώ για τον δρόμο της επιστροφής.
Διασχίζονται με αργούς ρυθμούς από την κίνηση και την αδιαφορία για τους βασικούς κανόνες του κοκ από όλους αυτούς που πήρανε το δίπλωμα με το “λάδι” τους, τους δρόμους της όμορφης πόλης μας όλα δείχνουν τόσο μαύρα όσο η αδιαφορία όλων μας για τους γύρω μας. Μα δεν μπορεί, που πήγαν οι άνθρωποι ;
Διασχίζοντας δρόμους ζωντανούς συναντάς φιγούρες καθημερινές βγαλμένες από ένα παραμύθι.
Κορίτσια φασαριόζικα τραγουδώντας δυνατά αυτό που αισθάνονται, δίνουν την ευκαιρία σε όλους εμάς που τις κοιτάμε περίεργα λες και ήρθανε από άλλο πλανήτη να δούμε το τσιμέντο, με ένα χρώμα διαφορετικό από το γκρι.
Ανθρώπους σκυθρωπούς να ψάχνουν να βρουν γιατί δεν τους πήγε η μέρα και τόσο καλά.
Πρόσωπα ξένα να παίζουν με την κόρη τους στην μοναδική ίσως παιδική χαρά της πόλης που διατηρείται σε μία περίπου καλή κατάσταση. Η μητέρα παρακολουθεί από έξω με αντικρουόμενα συναισθήματα, Από την μία χαρούμενη γιατί η κόρη της χαμογελά, ενώ από την άλλη δείχνει να ανησυχεί για την ασφάλεια της καθώς η κούνια στην οποία κάθετε δεν μοιάζει και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
Ένας ακόμα οδηγός προσπαθεί να παρκάρει μα δεν μπορεί, δεν χωράει ίσως θα ήτανε καλύτερα να το άφηνε λίγα μέτρα πιο κάτω όμως δεν μπορεί, ε και τι έγινε που θα περισσεύει λίγο στον δρόμο; Να προσέχουνε να μην μου το τρακάρουνε δείχνει να σκέφτεται.
Διασχίζοντας τον δρόμο αισθάνομαι ότι πλέον οι πεζοί δεν έχουν δικαιώματα, οι τουρίστες κοιτούν απορημένοι τα αυτοκίνητα να μαυρίζουν τις άσπρες γραμμές τις διάβασης και να σκέφτονται “μήπως εδώ στην χώρα του ήλιου, το πράσινο ανθρωπάκι που ανάβει πάνω σε αυτό το φανάρι σημαίνει περίμενε πεζέ” ;
Φτάνοντας στον προορισμό μου και ενώ περιμένω στην ουρά για να πληρώσω ένα ακόμα λογαριασμό του κινητού ακούω την υπάλληλο να λέει στην πελάτισσα ότι ο επόμενος λογαριασμός που έχει εκδοθεί είναι και αυτός φουσκωμένος.
Η μάνα, του παιδιού που κοιτάζει αδιάφορα τα κινητά στα ράφια του καταστήματος, ρωτάει την υπάλληλο αν μπορεί να αλλάξει την σύνδεση του γιου της σε κάρτα, απαντώντας θετικά η υπάλληλος δείχνει να κατανοεί την απελπισμένη μάνα που έχει πλέον βγάλει άδεια τα χέρια της από το πορτοφόλι της.
Έρχεται επιτέλους η σειρά μου και ακουμπώντας τον λογαριασμό πάνω στον γραφείο συνειδητοποιώ ότι δεν πρέπει να έχω καμία τύψη για το ύψος του λογαριασμού ο οποίος κυμαίνεται σε λογικά πλαίσια και πληρώνεται από τα δουλεμένα μου χρήματα. Ευχαριστώντας την υπάλληλο που με εξυπηρέτησε αποχωρώ χαζεύοντας το επόμενο κινητό μου.
Κοιτώντας τις βιτρίνες των καταστημάτων τεχνολογίας και χαζεύοντας τον κόσμο που περπατάει στο πεζοδρόμιο επιστρέφω στο σημείο που είχα παρκάρει, μπαίνω στον αυτοκίνητο και ξεκινώ για τον δρόμο της επιστροφής.
Διασχίζονται με αργούς ρυθμούς από την κίνηση και την αδιαφορία για τους βασικούς κανόνες του κοκ από όλους αυτούς που πήρανε το δίπλωμα με το “λάδι” τους, τους δρόμους της όμορφης πόλης μας όλα δείχνουν τόσο μαύρα όσο η αδιαφορία όλων μας για τους γύρω μας. Μα δεν μπορεί, που πήγαν οι άνθρωποι ;
3 σχόλια:
Τι να σου πω βρε Μάνθο; Τελευταία νιώθω όλο και περισσότερο έτσι όπως περιγράφεις. Όσον αφορά τα αυτοκίνητα, πίστεψε με, είναι πολλές οι φορές που σκέφτομαι να ανέβω πάνω σε ένα αυτοκίνητο και να περάσω απέναντι, όταν αυτό είναι παρκαρισμένο πάνω στη διάβαση για αναπήρους ή πάνω στο πεζοδρόμιο... Δεν ξέρω, νομίζω πως γύρω μας δεν υπάρχει πολλή ευτυχία.
Ή απλώς αυτές τις μέρες τα βλέπω όλα μαύρα...
Sofi-k,
Γενικά είμαι αισιόδοξο άτομο, όμως όλα αυτά που βλέπω γύρω μου χαλάνε την διάθεση μου και με εκνευρίζουν. Η αδιαφορία του κάθενα για τον συνάθρωπο του δείχνει την έλλειψη παιδείας που επικρατεί στην χώρα με τον μακροβιότερο πολιτισμό. Τουλάχιστον εγώ έχω την συνείδηση μου καθαρή. Πάντως αν θες την συμβουλή μου κάνε κάτι το πολύ δραστικό και άλλαξε την καθημερινότητα σου. Θα δείς τα πράγματα πολύ πιο αισιόδοξα, πολύ πιο διαφορετικά.
Πίστεψε με, δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο που να προσπαθεί τόσο πολύ να αλλάξω την καθημερινότητα του! Απλά, δεν μου πάνε καλά τα πράγματα. Μάλλον πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ τόσο πολύ! Σ' ευχαριστώ πάντως για το ενδιαφέρον!
Όσον αφορά τα αυτοκίνητα, υπάρχει μια οργάνωση, οι Πάνθηρες των Δρόμων, που σου δίνουν αυτοκόλλητα με ένα γάιδαρο να τα κολλάς πάνω σε αυτοκίνητα που έχουν παρκάρει παράνομα! Πλάκα θα έχει!
Δημοσίευση σχολίου