Μία απίστευτη καταστροφή λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της πρωτεύουσας.

Ψάχνεις να πεις δύο λόγια για αυτή την καταστροφή που έχει συντελεστεί τις προηγούμενες μέρες, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας και δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις.

Μία περιοχή εξαιρετικής ομορφιάς μέσα στο πράσινο με δέντρα που μεγάλωσαν τα τελευταία 60-70 χρόνια καθώς όπως φαίνεται και στις αεροφωτογραφίες του κτηματολογίου μέχρι και την δεκαετία του 60 ήταν αγροτικές εκτάσεις και τόπος που φαινόταν μόνο χώμα και πέτρα. Σε αυτή την περιοχή εξελίχθηκε όλα αυτά τα χρόνια μία άναρχη δόμηση, με οικόπεδα χωρίς κανένα σχέδιο πόλεως, όμως όλα νομότυπα.

Φτάσαμε στο σήμερα με ένα κράτος ανύπαρκτο να μην μπορεί να διαχειριστεί τα ελάχιστα πυροσβεστικά μέσα που διαθέτει  και τους ανθρώπους του και με συντονισμό χωρίς αρχή και τέλος.

Από την αρχή της φωτιάς ανάμεσα σε Νταού Πεντέλης και Καλλιτεχνούπολη υποτίμησαν την εξέλιξη της, την άφησαν να εξελιχθεί ελπίζοντας ότι δεν θα σβήσει από μόνης της γρήγορα. Όταν πλέον έφτασε στην Μαραθώνος έγινε το μεγαλύτερο λάθος από την αστυνομία η οποία έκλεισε τον δρόμο και έστειλε τα αυτοκίνητα προς το Μάτι και προς το Κόκκινο Λιμανάκι όπου εκεί λόγω της άναρχης δόμησης που προαναφέραμε εγκλωβίστηκαν επιβάτες και οδηγοί και δυστυχώς φτάσαμε να θρηνούμε πάνω από 80 νεκρούς και αρκετούς αγνοουμένους.

Από εκεί και πέρα ακόμα και όταν πλέον τα αποτελέσματα ήταν μοιραία στήθηκαν «συσκέψεις» για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους όπου στις 12.00 το βράδυ ο Πρωθυπουργός ρωτούσε τι ώρα θα πετάξουν τα αεροπλάνα το πρωί σε μία φωτιά που είχε πλέον φτάσει στην θάλασσα.

Πραγματικά μου έκανε τρομερή εντύπωση που την επόμενη μέρα νέα σύσκεψη πραγματοποιήθηκε στο γραφείο του Πρωθυπουργού στο Μαξίμου και όχι στους Δήμους που είχαν πληγεί, αναγκάζοντας τους Δημάρχους, τους αρχηγούς της Πυροσβεστικής και των λοιπών σωμάτων αλλά και τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους  να μεταβούν εκεί αντί να παραμείνουν στην περιοχή που είχε την περισσότερη ανάγκη εκείνη την στιγμή.

Ξεκίνησε η περισυλλογή ανθρώπων από την θάλασσα όπου για τα πρώτα ψαράδικα που έφτασαν στο λιμάνι της Ραφήνας δεν υπήρχε κανείς να καταγράψει τα ονόματα των διασωθέντων. Κανείς δεν γνώριζε, όπως αποδείχθηκε, τα ονόματα των κοριτσιών που κατέβηκαν από το πρώτο σκάφος και νόμιζε ένας πατέρας που έχει χάσει τα δικά του ότι ήταν αυτά.

Τρεις και κάτι μέρες μετά και ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι πραγματικά αγνοούνται, νεκροί που γίνεται μία υπεράνθρωπη προσπάθεια για να ταυτοποιηθούν και ένα χάος χωρίς συντονισμό. Ακόμα και η φιλανθρωπική δράση του κόσμου ασυντόνιστη παραμένει όταν οι Δήμοι της περιοχής δεν μπορούν να διαχειριστούν των μεγάλο όγκο τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης που αποστέλλεται από τους απλούς ανθρώπους και ζητάνε να σταματήσει.  

Σε οποιαδήποτε κυβέρνηση από τις προηγούμενες, κάποιος ως σήμερα θα είχε αναλάβει την ευθύνη και θα είχε υποβάλλει την παραίτηση του από την πρώτη στιγμή, ακόμα και αν αυτή δεν είχε γίνει αποδεκτή.

Αντί όμως να συμβεί αυτό γιατί η παραίτηση και η συγγνώμη συμβολίζουν ενοχή, τα κυβερνητικά στελέχη βρήκαν για μία ακόμα φορά αόρατους εχθρούς και ρίχνουν την ενοχή στον ΣΚΑΙ που καλύπτει τα γεγονότα κηρύσσοντας εμπάργκο στον τηλεοπτικό σταθμό και ταυτόχρονα απαγορεύουν τις πτήσεις drone πάνω από τα καμμένα.

Όμως η ενοχή τους και οι τύψεις που τους βαραίνουν φάνηκαν από τα μέτρα στήριξης των πληγέντων που ανακοίνωσαν, μέχρι και διορισμούς στο δημόσιο υποσχέθηκαν σε αυτούς που έχασαν τους δικούς στην πυρκαγιά.

Ένα μεγάλο μπράβο στο προσωπικό της πυροσβεστικής, της αστυνομίας, του λιμενικού, του στρατού, τους γιατρούς και σε όσους άλλους συμμετέχουν ασυντόνιστοι, σε αυτή την προσπάθεια για να επουλωθούν οι πληγές που άνοιξε αυτή η καταστροφή.

Για αυτούς τους ανθρώπους που χάθηκαν τι να πει κανείς. Κρίμα και άδικο. Συλλυπητήρια, υπομονή και επιμονή στους δικούς τους ώστε να προχωρήσουν μπροστά.